pembe şekerler

koyu karanlığı gecenin yıldızlar seçilirken bir o baktı gök yüzüne sonra uyuyakaldı sessizce yanaklarından aktı pembe şekerler

dalıp gittiği rüyalarda ezgisi çaldı yalnızlığın korkudan, soğuk duvarlardan omzunda bir yüktü sevmek sıcacık gözlerinden aktı pembe şekerler

deniz görmemiş bir rüzgarla uyanıverdi birden anadolu’nun göbeğinde gecenin ikinci yarısıydı kucağında pembe şekerler gülümserken yanakları çilekten bir şarkıydı sesi henüz başlamamış

ahmet alp balkan - 15.09.2010 23:40